Sikora bogatka Parus major

Naukowa nazwa Parus pochodzi ze starożytnego Rzymu, gdzie oznaczało małego i szybko poruszającego się ptaka. Natomiast major oznacza kogoś większego niż inni. Bogatki nucą donośnie i dźwięcznie swoją melodię "cici dee", która jest pierwszym zwiastunem nadchodzącej wiosny. Potrafi przy tym naśladować różne gatunki ptaków. Ich gniazda są siedliskiem wielu ektopasożytów, np. pcheł i krwiopijnych roztoczy. Dlatego warto co roku, jesienią czyścić ich budki lęgowe oraz przygotowywać przeciwpasożytnicze budki. To jednak pchły w życiu sikor są bardzo ważne. Przenoszą pasożyty, wirusy i bakterie krwi ptaków. Dla sikor ważny jest powrót do tego samego gniazda, gdyż reakcja na ukąszenie przez znaną pchłę jest dużo mniejsza niż przez obcą.

Długość ciała: 14 - 15 centymetrów

Masa ciała: 16 - 21 gram

Rozpiętość skrzydeł: 22 centymetry

Wygląd: Na głowie czarna czapka i białe policzki. Pierś i brzuch żółte z czarnym krawatem. Młode są dużo bledsze i matowe niż dorosłe osobniki więc łatwo je rozróżnić, to jednak przy letnim pierzeniu dorosłych jest już znacznie trudniej je rozróżnić. Samce posiadają znacznie szerszą linię ciągnącą się od podbródka na podbrzusze i przechodzi w czarną plamę między nogami. Samice mają cieńszy krawat, który urywa się między nogami.

Lęgi: Samica wybiera miejsce na gniazdo, które wysłane jest mchem, włosiem oraz piórami. Sikory te gniazdują nie tylko w budkach lęgowych, również na słupku ogrodzeniowym, skrzynce na listy czy rozdzielni elektrycznej. Występują dwa lęgi, pierwszy w drugiej połowie kwietnia, zaś drugi w czerwcu. Samica składa do 12 jaj i sama je wysiaduje od złożenia przedostatniego jaja przez około 14 dni. Po 18 - 20 dniach od wyklucia młode opuszczają gniazdo. W tym czasie dość sprawnie podlatują oraz ukrywają się w koronach drzew, gdzie jeszcze dokarmiają je rodzice. Starsze samice składają mniej jaj niż młodsze, to jednak osiągają lepszy sukces lęgowy. Zarówno młode jak i starsze samice wybierają kilkuletnich samców, ze względu na wzrost doświadczenia oraz efektywność dostarczania pokarmu.

Pożywienie: Zimą żywią się nasionami zawierającymi dużo tłuszczu, a także padliną. Natomiast latem ich pokarm stanowią owady.

Występowanie: Cała Europa, z wyjątkiem Islandii, północnej części Półwyspu Skandynawskiego oraz północy Rosji. Występują również w Japonii, Indiach i Wyspach Sundajskich.

Występowanie na Podlasiu: Lasy, parki, zadrzewienia.



Bogatka Parus major