Motyle cz.5

Modraszek bagniczek Plebejus optilete

Charakterystyka: Samiec barwy ciemnofioletowej z wąską czarną obwódką. Samica koloru czarnobrunatnego. Nasada skrzydeł posiada fioletowy nalot. Spodnia część tylnych skrzydeł posiada pomarańczową plamkę przy kącie tylnym. Sąsiaduje z nią od zewnątrz granatowa plamka.

Środowisko: Bory bagienne i torfowiska wysokie.

Występowanie: Motyl od czerwca do sierpnia. Gąsienica od sierpnia do czerwca.

Rośliny żywicielskie: Borówka Vaccinium, borówka bagienna Vaccinium uliginosum.

Modraszek dafnid Polyommatus daphnis

Charakterystyka: Wierzch skrzydeł samca jasnobłękitny, posiadający wąską obwódkę brzeżną ciemnej barwy. Samica koloru brunatnego z ciemnymi plamami na żyłce poprzecznej oraz przy zewnętrznym brzegu skrzydła. Również można spotkać samice w kolorze błękitnym i ciemnymi żyłkami. U samic widać wyraźniejsze ząbkowanie na tylnych skrzydłach. Spodnia część skrzydeł u samców jest siwoszary, natomiast szarobrązowy u samic.

Środowisko: Suche i nasłonecznione stoki, podłoża wapienne.

Występowanie: Imago od lipca do sierpnia, zaś gąsienica od kwietnia do lipca.

Rośliny żywicielskie: Groszek Lathyrus, traganek Astragalus, macierzanka piaskowa Thymus serpyllum, cieciorka pstra Coronilla varia, sparceta siewna Onobrychis viciifolia, komonica Lotus.

Modraszek ikar Polyommatus icarus

Charakterystyka: Samiec błękitnofioletowy, samice brunatne z pomarańczowymi plamkami przy zewnętrznym brzegu skrzydeł. Można również spotkać samice z ciemnoniebieskim nalotem przy nasadach. Spodnia część skrzydeł samca jest szara, zaś samic szarobrunatna. Na spodzie przedniego skrzydła występują dwie dodatkowe plamki.

Środowisko: Suche i wilgotne łąki, miedze, ugory, skraje lasów, tereny ruderalne, zarośla, polany leśne, przydroża.

Występowanie: Dwa pokolenia latających motyli. Pierwsze od maja do czerwca, drugie pokolenie od sierpnia do października. Gąsienica występuje od września do lipca.

Rośliny żywicielskie: Wyka Vicia, komonica błotna Lotus uliginosus, komonica pospolita Lotus corniculatus, koniczyna Trifolium.

Modraszek wieszczek Celastrina argiolus

Charakterystyka: Samiec jasnobłękitnej barwy z wąską czarną obwódką. Samica podobnego umaszczenia z nieco szerszą obwódkę przy zewnętrznym brzegu przedniego skrzydła. Spodnia część skrzydeł koloru srebrzystego z drobnymi czarnymi plamkami.

Środowisko: Lasy mieszane, lasy liściaste, zarośla, skraje lasów, wrzosowiska, łąki suche i wilgotne, skraje lasów, zręby, tereny ruderalne, przydroża, parki i ogrody.

Występowanie: Pierwsze pokolenie latających motyli od kwietnia do maja, drugie od czerwca do sierpnia, Gąsienica w dwóch pokoleniach. Pierwsze w czerwcu, drugie od sierpnia do września.

Rośliny żywicielskie: Malina Rubus, szakłak pospolity Rhamnus catharticus, krzuszyna pospolina Frangula alnus, wrzos pospolity Calluna vulgaris.

Karolinka Aix sponsa

Długość ciała: 45 - 48 centymetrów

Masa ciała: 540 - 680 gram

Rozpiętość skrzydeł: 66 - 72 centymetrów

Wygląd: Samiec w szacie godowej pięknie ubarwiony. Na głowie posiada złotozielony pióropusz. Głowa ciemnozielona, policzki oraz górna część szyi liliowa. Dolna część szyi i pierś są biało ubarwione, zaś przednia część piersi kasztanowe z białymi cętkami. Boki ciała upierzone na kolor szarożółty z delikatnymi czarnymi prążkami. Lusterka połyskują kolorem niebieskim, natomiast pióra barkowe, grzbietowe i lotek skrzydłowych czarnozielone, opalizujące kolorem zielonym i niebieskim. Pióra na ogonie barwią się na czarnozielono, dłuższe na pomarańczowo. Sterówki znajdujące się na ogonie czarnozielone, dolne pióra brązowe. Posiada czerwony dziób z czarnym zakończeniem. Nogi są koloru ceglastego, a oczy barwy pomarańczowej. Samica upierzona na szarobrązowo. Również posiada czub na głowie, to jednak jest on mniejszy niż u samca. Głowa samicy szarozielona, oczy otoczone białą obwódką. Grzbiet pokryty brązowymi i szarozielonymi piórami z liliowym połyskiem.  Szyja brązowoszara, podgardle i brzuch białe, przedpiersie białe z z brązowymi plamami. Boki ciała brązowo nakrapiane, zaś lusterka ubarwione są na metaliczną zieleń. Samice są bardzo podobne do mandarynki Aix galericulata.

Lęgi: Samica i samiec karolinki Aix sponsa łączą się w pary zimą. Kaczory intensywnie rywalizują w tym czasie o samicę. Samiec poszukuje aktywnie gniazda oraz asystuje samicy, która wysiaduje jaja. Potomstwem opiekuje się wyłącznie samica. Samce po okresie godów łączą się w oddzielne stada. Stają się wtedy szarobrązowe i podobne do samic. Miejscem na gniazdo mogą być dziuple drzew do 10 metrów nad ziemią lub nawet i wyżej, zagłębienia skalne, bądź też gniazda skrzynkowe stworzone przez człowieka. Samica składa w gnieździe od 13 do 15 jaj. Wysiaduje je do 32 dni, zaś po wykluciu piskląt, zajmuje się nimi 60 dni po wykluciu.

Pożywienie: Rośliny wodne, owoce drzew i krzewów, bezkręgowce, czasem płazy bądź ryby.

Występowanie: Wschodnia część Stanów Zjednoczonych, południowa część Kanady.

Występowanie na Podlasiu: Uciekinier z niewoli (hodowli).



Samica kaczki Karolinki Aix sponsa

Łabędź niemy Cygnus olor

Łacińska nazwa cygnus oraz olor ozanczają łabędzia. Ten władczy i majestatyczny ptak, zatracił swoje "szlacheckie" tytuły na rzecz miejskiego życia. Kiedyś łabędzia niemego Cygnus olor można było spotkać jedynie na niedostępnych jeziorach. Część tych ptaków zaprzestała corocznym wędrówkom na płycizny Bałtyku. W takich warunkach młode łabędzie mają większe szanse na przeżycie, to jednak z drugiej strony, kiedy wcześniej zaczynamy dokarmiać je, to podczas mrozów ludzie zapominają często o ich dokarmianiu. Młode łabędzie giną przez zamarznięcie. 


Długość ciała: 125 - 160 centymetrów

Masa ciała: 6,5 - 15 kilogramów

Rozpiętość skrzydeł: 200 - 240 centymetrów

Wygląd: Majestatyczny i zarazem jeden z największych ptaków zdolnych do lotu. Obie płcie posiadają pomarańczowo - czerwone dzioby z czarnym paznokciem na czubku, to jednak samiec charakteryzuje się obecnością guzowatej narośli koloru czarnego u nasady dzioba. Samice są wyraźnie mniejsze i drobniejsze. Młode łabędzie są brązowo - szare. W Polsce występuje mutacja, polegająca na białym ubarwieniu piskląt i młodych osobników. Dodatkową cechą tej mutacji jest różowa barwa nóg.

Lęgi: Łabędzie nieme pozostają w związku monogamicznym aż do śmierci. Gdy nastaje koniec zimowej pory, ptaki te rozpoczynają swoje gody. Para płynie blisko siebie i przechylają głowy na boki, kłaniają się oraz zanurzają dzioby w wodzie. Kopulacja odbywa się, wtedy kiedy samica nada do tego sygnał. Samiec wchodzi na grzbiet partnerki, tym samym zanurzając ją bardziej w wodzie i trzyma dziobem za szyję. Podczas stosunku partnerka głośno chrapie. Kolejną wykonywaną czynnością poprzez parę jest płynięcie razem tuż obok siebie i pochylanie wdzięcznie głową. Ptaki te posiadają stałe rewiry lęgowe. Gdy samica wysiaduję jaja, to samiec w tym samym czasie broni terenu lęgów. Gniazdo buduje samica z części roślin. W połowie znoszenia jaj samica rozpoczyna ich wysiadywanie. Składa od 5 do 7 jaj o długości około 115 milimetrów. Wysiadywanie trwa do 36 dni. Młode łabędzie osiągają lotność w wieku 130 - 150 dni. Dojrzałość płciową osiągają po 3 latach.

Pożywienie: Głównym pokarmem są rośliny wodne i lądowe. Ponadto żywią się larwami owadów, ikrą ryb, skrzekiem płazów i planktonem.

Występowanie: Wyspy Brytyjskie, północna oraz centralna część Europy, niziny Azji. Występuje sztucznie w USA, Japonii, Nowej Zelandii i południowo - zachodniej Australii. Zimuje na płytkich wodach morskich, nie zamarzających wodach oraz często w miastach.

Występowanie na Podlasiu: Szeroko rozprzestrzeniony.



Samica

Samiec

Młody łabędź w różnych etapach życia

Kaczka krzyżówka Anas platyrhynchos

Kaczka krzyżówka Anas platyrhynchos zasiedla wszelakie rodzaje zbiorników wodnych, ich obrzeża, tereny podmokłe, akceptują sąsiedztwo ludzi. Platyrhynchos wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza płaskonosa. Stwierdzono, że krzyżówka może kopulować z ponad dwudziestoma innymi gatunkami kaczek dając różne mieszańce międzygatunkowe. Gniazdują w różnego typu miejscach jak dziuple drzew, dachy niskich budynków, sterty kamieni, kępach krzaków, norkach w ziemi, szczelinach budynków czy w łanie pokrzyw. Krzyżówki są gatunkiem stale zwiększającym swoją populację. Samice potrafią przygarnąć nie swoje pisklę otaczając je niezwykłą opieką i troską.


Długość ciała: 50 - 60 centymetrów

Masa ciała: 750 - 1570 gram

Rozpiętość skrzydeł: 75 - 100 centymetrów

Wygląd: Samica ubarwiona na brązowo. Posiada niebieskie lusterko z metalicznym połyskiem i białą obwódką oraz brązowy dziób. Samiec kaczki ma głowę połyskującą na zielono oraz z białą obrożą na szyi. Dziób żółty. W szacie spoczynkowej wyglądem podobny jest do samicy, jednak odróżnia go żółty kolor dzioba.

Lęgi: Zawierają "małżeństwa" sezonowe i łączą się w pary po widowiskowych tańcach godowych. Toki zaczynają się we wrześniu, tuż po pierwszym pierzeniu i kończą w maju. Wyboru kandydata na odpowiedniego "męża" dokonuje samica. Gestem wskazującym wybranka jest pływanie obok wybranego kaczora i wielokrotne potrząsanie do tyłu głową. Przed zapłodnieniem para kaczek odłącza się od stada i oboje wykonują skłony. Samica kładzie się w poprzek na tafli wody, następnie samiec wsiada na nią z boku i trzyma się piór na szyi kaczki. Po zapłodnieniu dumny kaczor wyprostowuje się i wykonuje rundę honorową wokół swej wybranki. Na koniec oboje kąpią się i strząsają kropelki wody z upierzenia. Gniazdo jest bardzo dobrze ukryte wyścielone źdźbłami traw i puchem. Czasem usytuowane jest w głębi lądu. Lęgi rozpoczynają się od połowy kwietnia do połowy maja. Samica składa od 8 do 12 jaj. Gdy w gnieździe znajduje się więcej jajek, to znak że pochodzą one od wielu samic. Wysiadywanie trwa do 28 dni, po złożeniu ostatniego jaja. Młode osiągają lotność po 50 do 60 dni po wykluciu, zaś płciowość w wieku jednego roku. 

Pożywienie: Odżywiają się praktycznie wszystkim: roślinami rosnącymi w wodzie i na brzegu, nasionami, korzeniami, rybami, robakami, kijankami, ślimakami, czasami żabami. 

Występowanie: Większość kontynentu Eurazji, od Alaski aż po Meksyk. Podgatunki zasiedlają Australię, wyspy Pacyfiku i Madagaskar. Zimowiska znajdują się na zachód lub południe od miejsc lęgowych.

Występowanie na Podlasiu: Wszelkie zbiorniki wodne, cieki, parki.



Samica Krzyżówki Anas platyrhynchos

Samiec w szacie godowej

Samiec w szacie spoczynkowej zmieniający upierzenie

Kormoran Phalacrocorax carbo

Phalacrocorax pochodzi z języka greckiego. Phalakros oznacza łysogłowego, corax wronę/kruka. Carbo pochodzi z języka łacińskiego i oznacza węgiel. Są to ptaki długo żyjące i szybko uzyskujące dojrzałość płciową już w wieku 3 lat. Skorzystał wyraźnie na działalności ludzkiej i biologicznemu zanieczyszczeniu wód. Ryby w czystej wodzie są mniej liczne w gatunki niż zbiorniki o większej trofi. Kormorany wykorzystują nadwyżkę ryb w żyznych wodach, karmiąc swoje potomstwo i zwiększają tym samym swoją populację. Zatem odradza się populacja krajowych kormoranów po spadku w latach siedemdziesiątych. Ostatnio ptaki te postrzegane są przez wędkarzy jak i właścicieli stawów rybnych jako intruzi ze względu na wyjadanie ryb. Innym problemem dla środowiska są ich ostre i palące odchody, które powodują obumieranie drzew.

Długość ciała: 80 - 100 centymetrów

Masa ciała: 1800 - 2800 gram

Rozpiętość skrzydeł: 130 - 160 centymetrów

Wygląd: Duży smukły, ciemno ubarwiony ptak pływający. Dorosłe osobniki na początku sezonu lęgowego posiadają na biało ubarwione takie części ciała jak kark, tył głowy i boki szyi. Z tyłu głowy formuje się czub z piór. Później białe zostają fragmenty stawów biodrowych oraz policzki. Młode osobniki mają praktycznie biały cały brzuch.

Środowisko: Wody słodkie, słone, słonawe i wybrzeża morskie.

Lęgi: Gnieżdżą się na skalistych wyspach, drzewach. Robią to najchętniej w koloniach lęgowych i przy dobrych warunkach kolonia rozrasta się w setki i tysiące par. W kwietniu przystępują do lęgów i składają zazwyczaj od 3 do 4 jaj, chociaż może to być również od 2 do 6 jaj. Wysiadują je 27 - 31 dni, zaś młode opuszczają gniazdo po 50 dniach. Drugie tyle rodzice poświęcają na ich dokarmianie. Gniazdo zbudowane jest z gałęzi, trzcin oraz roślin wyłowionych z wody. Młode pokryte są gęstym i ciemnoszarym puchem. Po usamodzielnieniu się przybierają matową, ciemnobrązową barwę. Średni sukces lęgowy wynosi 1,2 - 1,6 młodego na parę rocznie.

Pożywienie: Odżywiają się praktycznie rybami. Ich zapotrzebowanie wynosi 750 gram ryb dziennie. Są jednymi z ptaków nurkujących, którym pióra przemakają aż do skóry. Jedynie głód zmusza je do nurkowania i pływania w wodzie. Po wyjściu z wody rozpościerają skrzydła i suszą je na powietrzu.

Występowanie: W 6 podgatunkach zasiedlają obszar wszystkich kontynentów z wyjątkiem Ameryki Południowej i Antarktydy. W Polsce obserwować można ich ekspansję w głąb kraju. Próbują nawet zimować w naszym kraju na zbiornikach zaporowych i nie zamarzających odcinkach rzek. W Polsce głównie na Wybrzeżu i Mazurach.

Występowanie na Podlasiu: Północne krańce województwa, zbiornik Siemianówka, Jezioro Zygmunta Augusta, Stawy Dojlidzkie.

Jezioro Czarne Wigierskie

Jezioro Czarne znajduje się w Wigierskim Parku Narodowym, na północny - wschód od Jeziora Wigry. Jest to żyzne jezioro eutroficzne o głębokości powyżej 10 metrów. Północne krańce tego jeziora porastają zespoły szuwarowe zaś południowe las leszczynowo - świerkowy. Główną rośliną tworzącą szuwar wysoki jest trzcina pospolita Phragmites australis. Pałkę wąskolistną Typha angustifolia można spotkać w miejscach bardziej zamulonego dna. Występują tu rośliny wodne takie jak grążel żółty Nuphar lutea, grzybień biały Nymphaea alba, moczarka kanadyjska Elodea canadensis, rdestnice Potamogeton, rogatek sztywny Ceratophyllum demersum. W Jeziorze Czarnym żyje kilka gatunków ryb. Są to między innymi szczupak Esox lucius, ciernik Gasterosteus aculeatus, płoć Rutilus rutilus, ukleja Alburnus alburnus, słonecznica Leucaspius delineatus, karp Cyprinus carpio, różanka Rhodeus sericeus, węgorz Anguilla anguilla, okoń Perca fluviatilis, leszcz Abramis brama. Ślimaki są reprezentowane przez zatoczka Planorbarius, błotniarkę Lymnaea, żyworódki Viviparus, małże racicznice Dreissena polymorpha oraz bagnice Lymnaea. Wodne bezkręgowce występują w postaci pająka topika Argyroneta aquatica, krętaki Gyrynidae i nartniki Gerridae.


Jezioro Czarne

Rezerwat Jezioro Kalejty (Długie Augustowskie)

Rezerwat Jezioro Kalejty powstał w 1980 roku i jest rezerwatem krajobrazowym. Celem powołania było zachowanie przyrody samego jeziora, jak również unikalnego krajobrazu. Znajduje się on na północ od Augustowa w okolicach wsi Strękowizna oraz w części miasta zwanej Przewięzią (śluza Przewięź) w zachodniej części Puszczy Augustowskiej. Same jezioro zlokalizowane jest w samym centrum obszaru chronionego. Jezioro Długie posiada nieregularną linię brzegową. Składa się z trzech odnóg zwanych Kalejty, Ślepe, Wołowe. Charakteryzuje się małą głębokością akwenu (maksymalnie 10 - 12 metrów), długością ponad 4 kilometrów i szerokością 700 metrów oraz położeniem równoleżnikowym. W środkowej części jeziora, nieopodal brzegów Strękowizny znajduje się niewielka wyspa o powierzchni 0,25 hektara. Brzegi jeziora w większym stopniu są dostępne do zwiedzania (80%), to jednak część mniej dostępna jest złożona z torfowiska. W zachodniej części Jeziora Kalejty wypływa rzeka Dłużanka odprowadzając wody jeziora do rzeki Blizny. Charakteryzuje się jednolitą budową pod względem geologicznym, to znaczy że jest częścią rozległej równiny sandrowej. Pod względem roślinności dominują w rezerwacie zbiorowiska ubogie, czyli oligotroficzne. Rozpowszechnionym zespołem jest bór brusznicowy. Występują tutaj rzadkie wśród lasów puszczy bory mieszane torfowcowe. Największą powierzchnię, bo aż 75% zajmuje bór świeży, bór bagienny ponad 7%, natomiast 6% zajmuje bór mieszany świeży. Gatunkiem drzew dominujących jest sosna Pinus, a wiele z nich to starodrzewy. Na terenie rezerwatu znajdują się trzy jeziorka dystroficzne (suchary). Dwa z nich znajdują się na północ od jeziora (Jezioro Ślepe I i Jezioro Ślepe II), trzecie bezimienne na wschodzie. Z pośród roślin chronionych znajdują się tu gatunki objęte ochroną ścisłą, jak bagno zwyczajne Ledum palustre, listera sercowata Listera cordata, tajęża jednostronna Goodyera repens, wełnianeczka alpejska Trichopchorum alpinum oraz widłak wroniec Huperzia selago. Gatunki objęte ochroną częściową to na przykład kruszyna pospolita Frangula alnus i kalina koralowa Viburnum opulus. W rezerwacie znajdują się relikty borealnych mszaków (krzywosz lśniący Camptothecium nitens, skorpionowiec brunatnawy Scorpidum scorpioides). Rezerwat jest siedliskiem i schronieniem dla wielu gatunkó ptaków, w tym wodno - błotnych i drapieżnych. Można spotkać tu bielika Haliaeetus albicilla, dzięcioła dużego Dendrocopos major, kruka Corvus corax, ziębę Fringilla coelebs, czubatkę Lophophanes cristatus, kormorana Phalacrocorax carbo, czaple siwą Ardea cinerea, sójkę Garrulus glandarius, kowalika Sitta europaea, łabędzia niemego Cygnus olor, krzyżówkę Anas platyrhynchos, łyskę Fulica atra atra, perkoza dwuczubego Podiceps tristratus, czernicę Aytha fuligula, śmieszkę Chroicocephalus ridibundus, cyrankę Spatula querquedula, rybitwę rzeczną Sterna hirundo, brodźca krwawodziobego Tringa totanus.

Jezioro Kalejty

Wyspa na jeziorze

Bezimienny suchar

Ślady żerowania bobrów

Widłak jałowcowaty Lycopodium annotinum

Motyle cz. 4

Dostojka malinowiec Argynnis paphia

Charakterystyka: Rozpiętość skrzydeł tego dużego motyla waha się od 58 do 66 mm. Dosyć łatwo rozpoznawalny motyl ze względu na kształt skrzydeł. Samiec posiada silnie wykształcone zapachowe łuski. Samice występują w dwóch rodzajach ubarwienia - szarozielonkawe z białymi rozjaśnieniami oraz rude z lekkim odcieniem oliwkowym. Spodnia część skrzydeł zarówno u samic jak i u samców jest zielonkawa ze srebrzystymi przepaskami.

Środowisko: Zarośla, tereny ruderalne, skraje i polany leśne, drogi leśne, suche i wilgotne łąki w pobliżu lasów.

Występowanie: Jedno pokolenie od czerwca do września. Gąsienice od września do maja (zimują).

Rośliny żywicielskie: Malina Rubus, fiołek Viola, fiołek psi Viola canina, fiołek błotny Viola palustris.

Dostojka pandora Argynnis pandora

Charakterystyka: Rozpiętość skrzydeł od 64 do 70 mm. Samiec posiada niewielkie plamy zapachowe na przednim skrzydle. Spodnia część przedniego skrzydła jest koloru malinowoczerwonego, z wyjątkiem wierzchołka który jest jasny. Tylne skrzydło jasnozielone z wąskimi srebrnymi przepaskami.

Środowisko: Polany leśne i skraje lasów.

Występowanie: Dorosły osobnik od połowy lipca do połowy października. Gąsienica występuje od lipca do maja.

Rośliny żywicielskie: Fiołek Viola, fiołek trójbarwny Viola tricolor.

Dostojka selene Boloria selene

Charakterystyka: Rozpiętość skrzydeł od 38 do 41 mm. Charakterystyczny jest spód skrzydeł, który jest łatwy do oznaczenia. Spód skrzydeł tylnych posiada od trzech do czterech plam koloru srebrnego na przepasce środkowej. Występują również jasne klinowate plamki brzeżne od strony wewnętrznej z czarnym obrzeżeniem. Nasada skrzydła w kolorze jasnobrunatnym.

Środowisko: Obrzeża terenów bagiennych, wilgotne łąki, polany leśne, wrzosowiska, zręby, skraje lasów, ugory.

Występowanie: Dwa pokolenia, pierwsze od maja do czerwca, drugie od lipca do sierpnia. Gąsienica występuje w lipcu, następnie od września do maja.

Rośliny żywicielskie: Fiołek błotny Viola palustris, fiołek psi Viola canina.

Mieniak strużnik Apatura ilia

Charakterystyka: Duży motyl o rozpiętości skrzydeł od 60 do 70 mm. Tylne skrzydło z jasnoszarą przepaską otoczoną szarożółtym tłem. Samiec mieni się na fioletowo, wierzch skrzydeł czarnobrunatny. Samica bez połysku z barwą szarobrunatną na wierchu skrzydeł. Na przednim skrzydle czarna plamka pomiędzy żyłkami kubitalnymi w pomarańczowej obwódce. Występuje również biała przepaska na tylnym skrzydle bez zęba. Występują też formy nietypowe, u których białe elementy są zastąpione żółtymi.

Środowisko: Łęgi, tereny ruderalne, lasy mieszane i liściaste, drogi leśne, skraje lasów z występującą osiką Populus tremula, zieleń miejska.

Występowanie: Motyl od czerwca do sierpnia. Gąsienica od sierpnia do czerwca.

Rośliny źywicielskie: Wierzba Salix, topola osika Populus tremula, topola czarna Populus nigra.

Modraszek amandus Polyommatus amanda

Charakterystyka: Rozpiętość skrzydeł od 33 do 36 mm. Samiec posiada błękitny wierzch skrzydeł. Posiada szerokie, rozmyte czarne obwódki skrzydeł. Samica jest brązowa z kilkoma pomarańczowymi plamkami na tylnym skrzydle w dolnej jego części.

Środowisko: Przydroża, tereny ruderalne, suche i wilgotne łąki, polany leśne.

Występowanie: Od czerwca do sierpnia. Gąsienica od sierpnia do czerwca.

Rośliny żywicielskie: Groszek żółty Lathyrus pratensis, wyka ptasia Vicia cracca, jeżyna Rubus, koniczyna biała Trifolium repens, koniczyna łąkowa Trifolium pratense, świerzbnica polna Knautia arvensis, podgarycznik pospolity Aegapodium podagraria, wyka siewna Vicia sativa.

Rezerwat Stara Ruda (Puszcza Augustowska)

Stara Ruda (utworzony w 1980 roku) to rezerwat częściowy, florystyczny leśno - torfowiskowy o powierzchni ponad 76 hektarów. Cel jego ochrony są źródliska rzeki Rudawki, które są otoczone borami torfowcowymi. Rezerwat ten znajduje się około 7 kilometrów na wschód od Augustowa i obejmuje górną część zatorfionej rynny polodowcowej. Dolina ta jest nachylona w kierunku południowo - zachodnim. Górna część doliny daje początek niewielkiemu ciekowi o nazwie Rudawka, która wpływa do Jeziora Staw Sajenek - Jezioro Sajenko - Jezioro Sajno. Dominującą formą drzewostanu w rezerwacie jest zespół boru mieszanego torfowcowego Betulo pubescentis - Piceetum. Drzewostan tego zespołu tworzą świerki Picea z domieszką olszy Alnus i brzozy omszonej Betula pubescens. Warstwę bujnego runa reprezentują gatunki borów (borówka czarna Vaccinium myrtillus, borówka brusznica Vaccinium vitis - idaea, gruszyczka jednostronna Orthilia secunda) oraz lasów liściastych (prosownica rozpierzchła Milium effusum, gwiazdnica gajowa Stellaria nemorum, gajowiec żółty Lamiastrum galebdolon). Zespół mchów wykształcił się na 2 -4 metrowych pokładach torfu i jest równie bogaty jak warstwa runa. Występują tu gatunki chronione (widłak jałowcowaty Lycopodium anntinum, wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum, widłak wroniec Huperzia selago, listera sercowata Listera cordata, listera jajowata Listera ovata), a także bardzo rzadki w północno - wschodniej Polsce gatunek listerii sercowatej Listera cordata. Niewielkie płaty boru świerkowego torfowcowego Sphagno girgensohnii - Piceetum można znaleźć wśród boru mieszanego torfowcowego Betulo pubescentis - Piceetum. Drzewostan obfituje w świerk Picea z dodatkiem pojedynczych wystąpień olszy czarnej Alnus glutinosa i brzozy omszonej Betula pubescens. Warstwa mchu obfituje w liczne torfowce. Niewielkie powierzchnie łęgu olszowego Circaeo - Alnetum znajdują się w pobliżu źródlisk niewielkiego cieku oraz w części środkowej rezerwatu. W sąsiedztwie niewielkiej rzeczki, w miejscach o mniejszym spadku wody można spotkać zespół olsu Carici elongatae - Alnetum. Zaś w miejscach wysięku wody znajduje się zespół turzycy prosowej Caricetum paniculatae. Na wzniesieniach doliny strumienia występuje trzcinnikowo - świerkowy bór mieszany Calamagrostio - Piceetum. Znajduje się tutaj dorodny drzewostan sosnowo - świerkowy z domieszką brzozy brodawkowatej Betula pendula. Wierzchołki wzniesień porasta bór sosnowy z młodym drzewostanem. Na terenie rezerwatu występuje bogata flora. Można tu spotkać jelenie Cervus, lisy Vulpes vulpes, dziki Sus scrofa, zimorodka Alcedo atthis, bielika Haliaeetus albicilla, sarny Capreolus, jenoty Nyctereutes.


Bór sosnowy

Przylaszczka pospolita Hepatica nobilis

Źródliska Rudawki

Święty Franciszek patron ekologii